Voor jou...

Soms komen dingen samen
en krijgt het pas dan
een hele speciale betekenis.

Dat heb ik met dit boekje
van UB-Design.

De eerste dinsdag van februari
zag ik het voorbij komen op FB
en was op slag verliefd...

Door Simone van Soedidee

werd ik getipt om bij
Annemiek van de Handwerkboetiek

navraag te doen.

En dat bleek een schot in de roos...

Ze wist welk boek ik bedoelde
 en laat ze nu net 

het laatste exemplaar
nog hebben liggen.

Zaterdag vond ik het
op de deurmat.

Het zijn prachtige tere patroontjes.

Er staat een hele lieve sampler in...
... daar is een FB-groep voor opgericht
en het was de bedoeling
daar gezellig aan mee te doen.



Ik werk 1 over 1.

Met één draadje borduurkatoen
over één stofdraadje.

Af en toe moet ik een
 iets andere keuze maken
 om het patroon mooi uit te laten komen.



Maar het helpt mij, vooral in het begin,

de lange nachten door...

Als de slaap niet wil komen...
of wanneer ik al weer vroeg wakker lig...

... omdat mijn gedachten een eigen weg

 lijken te gaan...

Vannacht voor het eerst weer

voor mijn doen goed geslapen.

Aan zes, zeven uur slaap

heb ik voldoende...

De kinderen hebben deze week

een gesprek in het ziekenhuis gehad

en mijn vragen zijn beantwoord...

... en dat geeft rust in mijn hoofd.

Dit wordt een heel speciaal lapje

... voor Anyk...

XXX

Verdriet...

Op 7 februari is mijn wereld 

stil gezet.

En ook al draai ik weer enigszins mee...

... mijn wereld staat nog steeds stil.

Het is niet te bevatten...

...het voelt als een nare droom

waaruit je hoopt te ontwaken.

Jullie lieve berichtjes

zijn even korte lichtpuntjes

aan mijn grauwe hemel.

De emoties kunnen mij

zo maar overvallen...

Deze week is een moeilijke...
er vloeien veel tranen.

Woensdag ging ik, net als een maand geleden,
op weg naar het huis

van mijn jongste dochter.

Toen was ik blij...

blij om Anyk weer te zien.

Want de eerste week
 van haar thuiskomst

was ik verkouden en 

wilde vooral voorkomen

dat dit kwetsbare meisje

door mij ziek zou worden.

Op maandag, 4 februari, 

gingen manlief en ik samen.

Omdat hij minstens zo geniet 

van het vasthouden van Anyk

zei ik nog... doe jij maar...

ik krijg deze week nog genoeg kansen.

Maar dat ging anders...

Die woensdagochtend, een maand terug,

was Anyk erg onrustig.

Ik mocht haar even vasthouden...
met haar wakkere oogjes
keek ze mij heel aandachtig aan.

Met haar rechter handje
pakte ze telkens de sonde vast.

Ik moest moeite doen om
de sonde los te maken...
... wat een kracht kan er al in
zo'n klein wurmpje zitten.

Maar ze voelde zich niet fijn.
Ze bleef onrustig en alles aan haar zei
dat ze weer terug naar haar mama wilde.

En dat deed deze oma,
niet beseffend dat dit
de allerlaatste keer was
dat ik haar heb vastgehouden...

's Middags is Anyk met haar mama 

naar het ziekenhuis gegaan...
... daar moest ze voor de zekerheid blijven...

De rest weten jullie.

Ging ik een maand geleden

nog met een grote glimlach op mijn gezicht

naar het huis van mijn jongste...

Deze woensdag stroomden de tranen

 over mijn wangen...

Herinneringen aan een maand terug

bleven maar naar boven komen.

Heel veel vragen blijven maar

in mijn hoofd rondspoken.

Vragen waar we misschien wel nooit

 een antwoord op krijgen.

Wat zouden wij die fatale woensdag

graag over doen!

Het overlijden van Anyk

had misschien niet
 voorkomen kunnen worden...

... maar er zijn nu zoveel
"wat als... " vragen.

Iemand vroeg of ik troost put

uit mijn geloof.

Ik weet dat Anyk op een plek

is waar zij het goed heeft.

Op een dag zullen wij
 elkaar weer zien...

Maar het verdriet

 om dit lieve kleine meisje

 en om de jonge ouders

is nu nog te groot.


XXX