Herinneringen...

Als kind had ik een heel bijzondere pop. Bella stond er in haar nekje gedrukt. Zo heette ze dan ook. Ik kan me nog herinneren dat ik een hele tas vol kleertjes voor haar had. Of ik een echt poppenmoedertje ben geweest die veel met haar pop zat te tutten? Volgens mij niet. Maar toch bewaar ik dierbare herinneringen aan deze pop.

Bij vlagen kwamen mijn moederlijke gevoelens voor haar naar boven en kon ik vol aandacht met haar bezig zijn. Waar ze is gebleven? Geen idee. Ze was er opeens gewoon niet meer.


Even een plaatje om dit berichtje wat op te vrolijken. Ik heb zo snel geen foto van Bella en mij kunnen vinden. Misschien maar goed ook ;). Bella zag er niet zo uit hoor. Bella was volgens mij een vinylpopje.

Bij Bella hoorde ook een poppenwagen. In gedachten zie ik mij nog lopen achter de wagen. Witte kniekousjes aan. Een schotse ruit rokje, met speld! Mijn poppenwagentje is toen ik “groot” genoeg was, opnieuw bekleed voor mijn jongere zusje.

Tot voor een paar jaar terug stond hij veilig opgeborgen op zolder bij mijn ouders. Totdat... mijn broer het tijd vond worden om de zolder eens goed op te ruimen. Hij ging heel grondig en voortvarend aan de slag.

Niet belemmerd door enige emotionle binding of gevoel voor waarde werd de boel grondig aangepakt. Toen ik mijn poppenwagen ontdekte was het te laat. Broerlief had de wagen zorgvuldig in elkaar geklapt en… was er met zijn volle gewicht op gaan staan. Boys will be boys.

Daar lag “mijn” poppenwagen. Helemaal in de kreukels. Er was geen redden meer aan. Nee… dan toch maar liever een pop die opeens verdwenen is dan deze trieste aanblik...