Onzichtbaar...

Het is hier heel lang stil geweest.
Maar hoe pak je de draad weer op?

Ik begin maar gewoon.

De maanden van blogstilte heb ik niet stil gezeten.
Mijn handen vonden het nodige om te doen.

Op FB en IG heb ik daarover wat gepost.



Het handwerken en bezig zijn gaf afleiding.

En als dat niet voldoende was
 ging ik daarbij onder andere naar flosstube kijken.

Mijn favoriet is Nicole,
 van Nicole's Needlework.

Dat hielp... dacht ik...

Ja... afleiding helpt...
maar verdriet kun je niet wegstoppen.

Daar kwam ik dus tijdens onze vakantie achter.

Op ons bootje... zonder tv, bijna zonder internet.
Door de rust van het zijn op het water.

Wat is het heerlijk dat je dan ergens,
in the-middle-of-nowhere bent,
en die tranen ook gewoon kunt laten stromen.

Want rouw is een bijzonder
 maar ook lastig proces.

Het is zo persoonlijk en teer.

Ik denk terug aan alle lieve berichten
 die jullie begin dit jaar aan mij schreven.
Tussen de regels door was er veel meer te lezen
 dan in woorden werd uitgedrukt.

Er is zoveel "verborgen" verdriet.
En daardoor ook vaak eenzaam verdriet.

Ik ben niet meer dezelfde
als wie ik acht maanden geleden was.

Verdriet veranderd je.

Denk nou niet dat het hier één en al somberheid is,
want dat is niet zo.

We hebben genoten van een heerlijke vakantie.
Van fijne momenten met elkaar,
onze kinderen en oudste kleindochter.

Het is raar om te constateren...
maar er zijn weer dagen zonder grauwe rand.

Ook dat heb ik van sommigen van jullie gehoord...
...dat die dagen weer gingen komen...

In de eerste tijd na het overlijden van Anyk
had ik heel veel behoefte om "mijn verhaal te doen".
Meer nog... het verhaal van Anyk te vertellen.

Maar ook dat veranderd.

Tijdens de vakantie bezochten wij een kerkdienst
in het prachtige stadje Blokzijl.

Iemand sprak ons aan en ergens in dat gesprek
vertelde ze dat ze net voor de tweede keer oma was geworden.

Ze straalde van oor tot oor.

Natuurlijk vroeg ik of ze een foto had
 en vol trots liet ze mij het kindje zien.

Een prachtige gezonde baby!

Hoe verbazingwekkend voor mij te ontdekken
dat ik, als echte kletskous, ook stil kan blijven.
Om niet te delen dat ik ook oma ben van twee kleinkinderen.
Om dit keer er heel bewust voor te kiezen stil te zijn.

Om haar vreugde om dit nieuwe leven
 niet te laten overschaduwen
 door de wending die het gesprek dan zou krijgen.

En zo pak ik het bloggen ook weer op...

Anyk heeft zes weken lang ons hart geraakt.

En daardoor voor altijd
 een onuitwisbare, kostbare en unieke plek
 in ons leven gekregen.



Soms zal ik daar misschien nog iets over delen...
... maar vaker zal zij voor jullie onzichtbaar
in mijn leven aanwezig zijn.

XXX