Zonde van de tijd...

Zonde van de tijd... of toch niet? Gisteren stond de hele dag in het teken van bruidsjurkjes.

De jongste van mijn vriendin heeft trouwplannen. En mijn vriendin zou mijn vriendin niet zijn als ze niet aan bood om de jurkjes voor de bruidsmeisjes te maken. Al weer weken geleden werd de stof gekocht. Een patroon was vlug gevonden en allerlei tule, bandjes, randjes werden aangeschaft. Vol goede moed werd begonnen aan het eerste jurkje.

Maar de eerste hobbel die genomen moest worden was de stof zelf. Knippen leek bijna onmogelijk. De stof gleed alle kanten op. De volgende hobbel was het spelden en naaien van de stof. Bij het minste of geringste beschadigde de stof op de plekken waar de naald de euvele moed had om de stof alleen maar aan te raken.

Met niet te stuiten enthousiasme bleef mijn vriendin de moed erin houden. Het eerste jurkje werd voorzien van een nieuw pasje. Andere jurkjes werden geknipt.

Vanaf het begin werkte ook de lockmachine niet mee. Het stikken was een hindernisbaan op zich. Soms leek het even goed te gaan totdat... En elke keer opnieuw hield zij er de moed in.


De foto's van dit bruidsjurkje heb ik ergens op het internet gevonden. De jurkjes voor de bruiloft zelf blijven nog even geheim voor het grote prubliek.

Gisterochtend kwam ik op afspraak binnenwaaien. Mijn hulp was gevraagd bij het inzetten van de ritsen. Op zich al een lastig karwei, maar met deze stof en de voorgeschiedenis van de jurkjes... Heel lief zei ze nog dat het niet uitmaakte als het fout ging of dat de stof beschadigde. Voor mijzelf was het prettiger (en gezelliger) om bij haar aan de jurkjes te werken. Mocht het mis gaan dan was ze er in ieder geval bij. Gedeelde smart is halve smart zal ik maar zeggen.

Bij binnenkomst bleek het allemaal niet te gaan zoals het zou moeten. De lockmachine had weer kuren. Uren waren er al besteed aan het opnieuw inrijgen van de draad. Proberen te stikken. Naalden vervangen. Opnieuw draad inrijgen.

In plaats van aan de slag te gaan met de ritsen stond het aan de praat krijgen van de lockmachine boven aan de agenda. Het leek mijn vriendin een goed idee mij de machine in te laten rijgen. Misschien zat daar de oorzaak.

Dus eerst de handleiding maar eens bestuderen. Vervolgens de eerste draad ingeregen. Na wat zoeken en goed lezen en kijken, geen probleem. De tweede draad. Aai, dat was lastiger. Het begin ging nog wel maar dat laatste stukje. Kijken en nog eens kijken in de handleiding. Die tekeningen hadden wat mij betreft wel wat duidelijker gemogen. Er klopte iets niet, maar wat. Uiteindelijk gevonden wat er niet klopte en dat bleek meteen de oorzaak te zijn van alle problemen met dit anders zo praktische apparaat. Blijkt die lieve schat al jaren de draad verkeerd ingeregen te hebben. Dat werkte altijd perfect tot nu toe.

Er kwam weer een lach op haar gezicht en de jurkjes zelf kregen weer de aandacht die ze verdienen. Toch geen ritsen die dag maar het afwerken van de mouwen kwam voor mij op het programma te staan. Het was even ontdekken hoe ik dit het beste kon doen. Prachtig satijnen biaisband werd tegen de mouwtjes aan gespeld. Met veel gevoel om vooral de stof niet te beschadigen. Daarna met de hand vastgezet. Er moest wel wat gesmokkeld worden met de binnenvoering omdat de schoudernaadjes niet lekker tegen elkaar aan vielen. Dat had mij allert moeten maken. Maar nietsvermoedend ging ik verder. Daarna met kleine steekjes en veel liefde en aandacht het band aan de binnenkant vastgezet. Het resultaat is prachtig, ook al zeg ik het zelf.


De tijd zat erop dus de jurk werd over een kleerhangertje gehangen. Maar... wat is dat... wat steekt die binnenvoering van het voorpand raar boven de stof uit. Het zal toch niet... Ja hoor. Bij het maken van de binnenvoering zijn het voor- en achterpand met elkaar verwisseld. Die moeten dus opnieuw geknipt en genaaid worden. Vanavond kom ik terug om het biaisband weer los te halen en opnieuw te beginnen.

Zonde van de tijd? Nee hoor. Wij hebben het gisteren reuze gezellig gehad. Die jurkjes... dat wordt in haar familie zo'n verhaal dat niet snel vergeten zal worden. En ik... ik heb bewondering voor haar geduld, haar doorzettingsvermogen en haar creativiteit.

Lieverd, dit verhaal moest ik gewoon op mijn weblog zetten. Ik kan er om blijven lachen. Hopelijk jij ook...