Het is hier heel lang stil geweest.
Maar hoe pak je de draad weer op?
Ik begin maar gewoon.
De maanden van blogstilte heb ik niet stil gezeten.
Mijn handen vonden het nodige om te doen.
Op FB en IG heb ik daarover wat gepost.
Het handwerken en bezig zijn gaf afleiding.
En als dat niet voldoende was
ging ik daarbij onder andere naar flosstube kijken.
Mijn favoriet is Nicole,
van Nicole's Needlework.
Dat hielp... dacht ik...
Ja... afleiding helpt...
maar verdriet kun je niet wegstoppen.
Daar kwam ik dus tijdens onze vakantie achter.
Op ons bootje... zonder tv, bijna zonder internet.
Door de rust van het zijn op het water.
Wat is het heerlijk dat je dan ergens,
in the-middle-of-nowhere bent,
en die tranen ook gewoon kunt laten stromen.
Want rouw is een bijzonder
maar ook lastig proces.
Het is zo persoonlijk en teer.
Ik denk terug aan alle lieve berichten
die jullie begin dit jaar aan mij schreven.
Tussen de regels door was er veel meer te lezen
dan in woorden werd uitgedrukt.
Er is zoveel "verborgen" verdriet.
En daardoor ook vaak eenzaam verdriet.
Ik ben niet meer dezelfde
als wie ik acht maanden geleden was.
Verdriet veranderd je.
Denk nou niet dat het hier één en al somberheid is,
want dat is niet zo.
We hebben genoten van een heerlijke vakantie.
Van fijne momenten met elkaar,
onze kinderen en oudste kleindochter.
Het is raar om te constateren...
maar er zijn weer dagen zonder grauwe rand.
Ook dat heb ik van sommigen van jullie gehoord...
...dat die dagen weer gingen komen...
In de eerste tijd na het overlijden van Anyk
had ik heel veel behoefte om "mijn verhaal te doen".
Meer nog... het verhaal van Anyk te vertellen.
Maar ook dat veranderd.
Tijdens de vakantie bezochten wij een kerkdienst
in het prachtige stadje Blokzijl.
Iemand sprak ons aan en ergens in dat gesprek
vertelde ze dat ze net voor de tweede keer oma was geworden.
Ze straalde van oor tot oor.
Natuurlijk vroeg ik of ze een foto had
en vol trots liet ze mij het kindje zien.
Een prachtige gezonde baby!
Hoe verbazingwekkend voor mij te ontdekken
dat ik, als echte kletskous, ook stil kan blijven.
Om niet te delen dat ik ook oma ben van twee kleinkinderen.
Om dit keer er heel bewust voor te kiezen stil te zijn.
Om haar vreugde om dit nieuwe leven
niet te laten overschaduwen
door de wending die het gesprek dan zou krijgen.
En zo pak ik het bloggen ook weer op...
Anyk heeft zes weken lang ons hart geraakt.
En daardoor voor altijd
een onuitwisbare, kostbare en unieke plek
in ons leven gekregen.
Soms zal ik daar misschien nog iets over delen...
... maar vaker zal zij voor jullie onzichtbaar
in mijn leven aanwezig zijn.
XXX
Maar hoe pak je de draad weer op?
Ik begin maar gewoon.
De maanden van blogstilte heb ik niet stil gezeten.
Mijn handen vonden het nodige om te doen.
Op FB en IG heb ik daarover wat gepost.
Het handwerken en bezig zijn gaf afleiding.
En als dat niet voldoende was
ging ik daarbij onder andere naar flosstube kijken.
Mijn favoriet is Nicole,
van Nicole's Needlework.
Dat hielp... dacht ik...
Ja... afleiding helpt...
maar verdriet kun je niet wegstoppen.
Daar kwam ik dus tijdens onze vakantie achter.
Op ons bootje... zonder tv, bijna zonder internet.
Door de rust van het zijn op het water.
Wat is het heerlijk dat je dan ergens,
in the-middle-of-nowhere bent,
en die tranen ook gewoon kunt laten stromen.
Want rouw is een bijzonder
maar ook lastig proces.
Het is zo persoonlijk en teer.
Ik denk terug aan alle lieve berichten
die jullie begin dit jaar aan mij schreven.
Tussen de regels door was er veel meer te lezen
dan in woorden werd uitgedrukt.
Er is zoveel "verborgen" verdriet.
En daardoor ook vaak eenzaam verdriet.
Ik ben niet meer dezelfde
als wie ik acht maanden geleden was.
Verdriet veranderd je.
Denk nou niet dat het hier één en al somberheid is,
want dat is niet zo.
We hebben genoten van een heerlijke vakantie.
Van fijne momenten met elkaar,
onze kinderen en oudste kleindochter.
Het is raar om te constateren...
maar er zijn weer dagen zonder grauwe rand.
Ook dat heb ik van sommigen van jullie gehoord...
...dat die dagen weer gingen komen...
In de eerste tijd na het overlijden van Anyk
had ik heel veel behoefte om "mijn verhaal te doen".
Meer nog... het verhaal van Anyk te vertellen.
Maar ook dat veranderd.
Tijdens de vakantie bezochten wij een kerkdienst
in het prachtige stadje Blokzijl.
Iemand sprak ons aan en ergens in dat gesprek
vertelde ze dat ze net voor de tweede keer oma was geworden.
Ze straalde van oor tot oor.
Natuurlijk vroeg ik of ze een foto had
en vol trots liet ze mij het kindje zien.
Een prachtige gezonde baby!
Hoe verbazingwekkend voor mij te ontdekken
dat ik, als echte kletskous, ook stil kan blijven.
Om niet te delen dat ik ook oma ben van twee kleinkinderen.
Om dit keer er heel bewust voor te kiezen stil te zijn.
Om haar vreugde om dit nieuwe leven
niet te laten overschaduwen
door de wending die het gesprek dan zou krijgen.
En zo pak ik het bloggen ook weer op...
Anyk heeft zes weken lang ons hart geraakt.
En daardoor voor altijd
een onuitwisbare, kostbare en unieke plek
in ons leven gekregen.
Soms zal ik daar misschien nog iets over delen...
... maar vaker zal zij voor jullie onzichtbaar
in mijn leven aanwezig zijn.
XXX
18 opmerkingen:
Heel krachtig van je, om zo te reageren op die trotse en blije oma. Fijn dat er toch ook weer af en toe een dag is zonder grauwe rand. Want ja, zo'n lief klein meisje moeten missen lijkt me ontzettend zwaar. Op Instagram zie ik af en toe wat van je. Je pakt de draad letterlijk en figuurlijk zo weer beetje bij beetje op.🤗
Hoi Willems, fijn om weer een blog van je te lezen!
Anita A
Je moet het de tijd geven want het is niet niks het overlijden van de kleine Anyk.
Fijn dat je weer probeert om de blogdraad op te pakken.
Mooi is het kerkje in Blokzijl hè.
Goed weekend en dikke knuffel
groetjes, Truus uit Drenthe
MOOI.
Groetjes Femke.
Dank je wel voor de prachtige woorden van dit blogje ik kan daar niets aan toevoegen.
Dank je wel dat ik weer iets van jou heb kunnen lezen.
Fijn dat je weer terug bent in blogland.
Ik wens je nog heel veel fijne dagen toe en dat de zon maar steeds vaker gaat schijnen.
Groeten
Marga
Bloggen is ook delen. Al wil je je verdriet hier heel lang delen, gewoon doen.Een luisterend oor is er zeker in de blogwereld.
Fijn dat je er weer bent 💞💞💞
Groetjes Marja
Lieve Annelein❤️
Dag Willeke, wat fijn hier weer iets van je te zien en te lezen na de heftige tijd die jullie hebben doorgemaakt.
Maria
Wat fijn dat je de blogdraad weer oppakt na deze heftige periode. En ook goed dat je verdriet de ruimte krijgt, zo belangrijk. Lieve groet, Petra
Fijn dat je er weer bent. Een mens verandert zeker na verlies weet ik helaas uit ervaring. Maar weet dat wij er voor je zijn. Lieve groet Petra
Groots van je om het te delen en fijn dat je er weer bent.
Groeten van Ineke Hulzebos
Een mens verandert naar zo'n groot verlies! Fijn dat je er weer bent,...
Fijn om weer een blog te lezen. Meestal vergaap ik mij aan je prachtige werk maar dit keer waren het de woorden die mij troffen.
Een stukje rouwreis die je deelt en een stuk leven. Beide erg belangrijk. En heb je de behoefte om hier over je tweede kleindochter te vertellen, gewoon doen! Hoop dat je dochter en haar gezin het ook lukt om de levensdraad weer op te pakken....
Heel fijn om weer een berichtje te lezen...
liefs
Wietske
Fijn dat je er weer bent Willeke. Je bent een echte kletskous, maar weet het ook goed te beschrijven. Het raakt me. Lieve groet,
Dit begrijp ik maar al te goed. Goed dat je weer wat schrijft. Mijn man overleed vorig jaar juni en nog steeds is het verdriet aanwezig, ook al worden de andere dagen steeds beter, maar op de achtergrond, soms door hele kleine dingen, is het er plots weer. Goed en niet goed, je vergeet degene niet om wie het gaat, maar voor jezelf telkens een opdoffer. Toch betert het, je ondervindt het zelf. Maar vergeten doen we ze NOOIT, gelukkig! Dikke knuffel
wat fijn om weer iets van je telezen , het zal echt niet gelijk makkelijk worden maar elke dag is er een. heel veel liefs van mij en sterkte nog je zal het echt nog wel nodig hebben ..
Christine
Een reactie posten