Dit raakt mijn hart...

Aan de rechterkant is een topic toegevoegd: Dit raakt mijn hart...

Sinds mei vorig jaar weten we dat we eind dit jaar naar Curacao vertrekken om daar gedurende twee jaren als vrijwilligers te gaan werken. Voor een aantal kinderen op Curacao willen wij graag een gezinsvervangend huis bieden. Hoe dit er allemaal concreet uit gaat zien weten we niet. Dat zal zich de komende tijd verder ontwikkelen. Wel hebben we het afgelopen jaar gemerkt dat het eerste zeker weten - we gaan - ook wel eens is omgeslagen in twijfel en verwarring. Twijfel en verwarring kwam telkens dan naar voren als met name ik vragen begon te stellen. Zodra ik mijn kompas weer gericht had kwam de rust en de zekerheid, dit is goed.

Als voorbereiding op ons vertrek naar Curacao zijn mijn man en ik zaterdag samen begonnen met een training in het kader van bevrijdingspastoraat. Wil je hier meer van weten dan mag je me altijd mailen. Enige informatie is ook te ontdekken via de site "Geboren om vrij te zijn".

God heeft ons geschapen om Zijn liefde te ontvangen, te beantwoorden en door te geven. Vaak vinden wij dit moeilijk. Waarom? Er kunnen in ons leven dingen zijn gebeurd waardoor blokkades kunnen ontstaan. Maar...waar Gods liefde overwint moeten blokkades wijken. Dit is heel kort de betekenis van bevrijdingspastoraat.

De uitwerking van het opruimen van blokkades in ons eigen leven hebben mijn man en ikzelf mogen ondervinden. In december 2006 / januari 2007 hebben wij heel bewust al onze tijd, bezittingen, gaven en talenten teruggegeven aan onze Hemelse Vader. Voorheen stippelden wij zelf onze weg uit en vroegen God het te zegenen. Nu vragen wij onze Hemelse Vader om ons Zijn plannen aan ons duidelijk te maken en ons te helpen om Zijn plannen uit te voeren.

"Maar ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen."

Dit is een tekst uit het boek Jozua. Jozua was een leider van het volk Israel. Het volk Israel was op weg van Egypte naar het beloofde land. Op een bepaald moment stelt Jozua het volk Israel voor een keuze: of ze gaan de God van Israel dienen of ze dienen de afgoden die ze kennen van Egypte. Allebei kan niet. En dan zegt Jozua: "Maar ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen."

Je weet dat je de Here wilt dienen, maar hoe...In mei 2007 zijn wij naar het Mission Centre in Zelhem gegaan. Lastig...want we wisten niet eens wat we wilden. Ja, we hebben tegen God gezegd onze tijd, onze bezittingen en wijzelf zijn beschikbaar voor U. Dat tegen onze Hemelse Vader zeggen was niet moeilijk. Iemand die zoveel van jou houdt, daar wil je alles wel voor doen. Maar... het tegen wildvreemden te gaan vertellen. De mensen van het Mission Centre hadden een luisterend oor en gerichte vragen. Binnen twee uur wisten we het...het wordt De Hebron op Curacao. Daar ligt onze bestemming. Wonderlijk het had van alles kunnen zijn. Maar het is dus De Hebron.

Als nuchtere Hollanders hebben we eerst een afkoelingsperiode ingebouwd. Maar al wat er gebeurde. Wij stonden in vuur en vlam en bleven in vuur en vlam.

Pas toen er iets veranderde in de oorspronkelijke plannen ontstond er twijfel. Maar dan is het ondertussen oktober / november 2007. Gelukkig heb ik een heel wijs man. Hij richt zich telkens weer op hoe alles zo is gekomen. Hoe er voor ons wordt gezorgd. Hoe ook onze kinderen toegroeien naar deze verandering.

Nee, ze gaan niet mee. De oudste heeft een arbeidscontract bij de Koninklijke Marine. Zij ziet al de voordelen. Eventueel overplaatsing aanvragen naar Curacao. En ja, geef haar eens ongelijk. De jongste zou rustig twee jaar meekunnen gaan en zich daar op allerlei gebied nuttig maken. Tegelijkertijd natuurlijk ook genieten van de voordelen die het wonen op zo'n mooi eiland biedt. Maar zij wil graag met haar studie beginnen. Op kamers. De vrijheid. Daarnaast heeft ze het niet zo op veranderingen. Ze blijft graag in de vertrouwde omgeving met familie, vrienden en gemeenteleden. Gelukkig zijn er al zoveel mensen die haar hulp hebben aangeboden. Dat gaat helemaal goedkomen.

Onze oudste is sinds haar loopbaan bij de Koninklijke Marine zich al aan het losmaken van thuis. Heel gezond en erg goed. Wij zien een jonge vrouw die bewuste keuzes maakt. Wij zijn trots en dankbaar als wij zien hoe zij zich weet te handhaven in een echte mannenwereld. Dat ze er moeite voor doet zichzelf te blijven. Een supermeid.

Onze jongste is vanaf het moment dat ze begreep dat het "echt" was ook enorm veranderd. Zo gehecht als ze altijd was aan thuis zo zelfstandig wordt ze nu. Ze is zich al helemaal aan het voorbereiden op de tijd die komen gaat. Soms met een lach, soms met een traan. Maar het lachen doen we samen en het huilen ook. Voor geen goud zou ik deze tijd willen missen.

Wordt vervolgd...