Weer iets af...

Weer iets af. Het was hier erg stil de afgelopen week. In alle rust heb ik gewerkt aan de laatste steekjes van de Moulin Rouge. Deze week ging het ineens in een sneltreinvaart. Eigenlijk helemaal niet de bedoeling. Vanochtend heel vroeg heb ik de laatste draadjes afgehecht. Met gemengde gevoelens kijk ik naar het eindresultaat.


Dit borduurwerkje heeft heel wat mee gemaakt. Op 4 november vorig jaar ging het mee op onze reis naar Curacao. Samen met het Azuraquilt mocht ze mee op een reis in het onbekende. Voor twee jaar zouden we gaan. Meer hierover kun je hier lezen.

Twee maanden hebben we uiteindelijk op dit prachtige eiland doorgebracht. Prachtig wat haar natuur betreft. Het eiland zelf kent ook een schaduwzijde. Onvoorstelbaar dat dit Antilliaanse eiland deel uitmaakt van ons eigen, rijke Nederland. Als toerist kom je vaak niet verder dan de prachtige stranden, mooie vergezichten, de palmbomen. Maar... het eiland kent ook een heel andere kant. Gebroken gezinnen, grote armoede, schrijnende leefomstandigheden. En dat allemaal binnen het Koninkrijk der Nederlanden.

Tijdens die twee maanden heb ik heel wat uurtjes gewerkt aan mijn borduurwerk en aan mijn quilt. Terwijl mijn handen bezig waren gingen mijn gedachten een eigen weg. Ik kan mij niet herinneren ooit in zo'n situatie gezeten te hebben als toen. Een hele moeilijke, mooie en bijzondere tijd. Voor geen goud zou ik dat hebben willen missen omdat ik daar, op dat verre eiland, de liefde van mijn Hemelse Vader zo concreet heb mogen ervaren. Zijn zorg en liefde. Zijn trouw en goedheid. Ook al is alles anders gelopen dan van te voren gedacht. Het is goed zoals het gegaan is en het is mij erg dierbaar.


De afgelopen maanden hier in Nederland zijn mijn gedachten nog vaak terug gegaan naar Curacao. De Moulin Rouge is voor mij heel speciaal geworden...