donderdag 14 maart 2019

Voor jou...

Soms komen dingen samen
en krijgt het pas dan
een hele speciale betekenis.

Dat heb ik met dit boekje
van UB-Design.

De eerste dinsdag van februari
zag ik het voorbij komen op FB
en was op slag verliefd...


Door Simone van Soedidee
werd ik getipt om bij
Annemiek van de Handwerkboetiek
navraag te doen.

En dat bleek een schot in de roos...

Ze wist welk boek ik bedoelde
 en laat ze nu net 
het laatste exemplaar
nog hebben liggen.


Zaterdag vond ik het
op de deurmat.

Het zijn prachtige tere patroontjes.

Er staat een hele lieve sampler in...
... daar is een FB-groep voor opgericht
en het was de bedoeling
daar gezellig aan mee te doen.



Ik werk 1 over 1.
Met één draadje borduurkatoen
over één stofdraadje.

Af en toe moet ik een
 iets andere keuze maken
 om het patroon mooi uit te laten komen.



Maar het helpt mij, vooral in het begin,
de lange nachten door...

Als de slaap niet wil komen...
of wanneer ik al weer vroeg wakker lig...
... omdat mijn gedachten een eigen weg
 lijken te gaan...


Vannacht voor het eerst weer
voor mijn doen goed geslapen.

Aan zes, zeven uur slaap
heb ik voldoende...

De kinderen hebben deze week
een gesprek in het ziekenhuis gehad
en mijn vragen zijn beantwoord...

... en dat geeft rust in mijn hoofd.


Dit wordt een heel speciaal lapje
... voor Anyk...

XXX

zondag 10 maart 2019

Verdriet...

Op 7 februari is mijn wereld 
stil gezet.

En ook al draai ik weer enigszins mee...
... mijn wereld staat nog steeds stil.

Het is niet te bevatten...
...het voelt als een nare droom
waaruit je hoopt te ontwaken.

Jullie lieve berichtjes
zijn even korte lichtpuntjes
aan mijn grauwe hemel.

De emoties kunnen mij
zo maar overvallen...

Deze week is een moeilijke...
er vloeien veel tranen.


Woensdag ging ik, net als een maand geleden,
op weg naar het huis
van mijn jongste dochter.

Toen was ik blij...
blij om Anyk weer te zien.

Want de eerste week
 van haar thuiskomst
was ik verkouden en 
wilde vooral voorkomen
dat dit kwetsbare meisje
door mij ziek zou worden.

Op maandag, 4 februari, 
gingen manlief en ik samen.

Omdat hij minstens zo geniet 
van het vasthouden van Anyk
zei ik nog... doe jij maar...
ik krijg deze week nog genoeg kansen.

Maar dat ging anders...

Die woensdagochtend, een maand terug,
was Anyk erg onrustig.

Ik mocht haar even vasthouden...
met haar wakkere oogjes
keek ze mij heel aandachtig aan.

Met haar rechter handje
pakte ze telkens de sonde vast.

Ik moest moeite doen om
de sonde los te maken...
... wat een kracht kan er al in
zo'n klein wurmpje zitten.

Maar ze voelde zich niet fijn.
Ze bleef onrustig en alles aan haar zei
dat ze weer terug naar haar mama wilde.


En dat deed deze oma,
niet beseffend dat dit
de allerlaatste keer was
dat ik haar heb vastgehouden...

's Middags is Anyk met haar mama 
naar het ziekenhuis gegaan...
... daar moest ze voor de zekerheid blijven...

De rest weten jullie.

Ging ik een maand geleden
nog met een grote glimlach op mijn gezicht
naar het huis van mijn jongste...

Deze woensdag stroomden de tranen
 over mijn wangen...

Herinneringen aan een maand terug
bleven maar naar boven komen.

Heel veel vragen blijven maar
in mijn hoofd rondspoken.

Vragen waar we misschien wel nooit
 een antwoord op krijgen.


Wat zouden wij die fatale woensdag
graag over doen!

Het overlijden van Anyk
had misschien niet
 voorkomen kunnen worden...

... maar er zijn nu zoveel
"wat als... " vragen.

Iemand vroeg of ik troost put
uit mijn geloof.

Ik weet dat Anyk op een plek
is waar zij het goed heeft.

Op een dag zullen wij
 elkaar weer zien...

Maar het verdriet
 om dit lieve kleine meisje
 en om de jonge ouders
is nu nog te groot.


XXX