Dankbaar...

 Vandaag mag ik er weer een jaar bijtellen.

Mijn kado staat al een poosje in de kamer.

Ik wil het graag een mooi plekje geven

maar de achterkant is ooit losgemaakt

en daarna improvisorisch vastgeplakt.

Dat moet eerst verholpen worden.

Het is een oude stoplap uit 1815...

Toen manlief hem zag wist hij te vertellen

dat in dat jaar Napoleon de Slag bij Waterloo verloor.

Kijk...

dan krijgt zo'n stoplap ineens

een heel andere lading.

Ik ben er heel blij mee.

Er zijn wat stopjes beschadigd

en het heeft de tand des tijds

niet vlekkeloos doorstaan.

Maar dat geeft een bijzondere charme.

Straks ga ik met mijn jongste 

brunchen op een gezellig plekje.

Vanmiddag komt er lief familiebezoek.

Er ligt nog post klaar

om zo op mijn gemak te openen.

Een dag om dankbaar te zijn.

~~~

Deze week werd ik daar nog eens 

extra bij bepaald.

In de tijd dat ik geboren werd

was het een schande om ongehuwd zwanger te zijn.

Mijn moeder was dat van mij.

Ik had het geluk dat mijn ouders trouwden

en er steun was van mijn opa en oma...

Zelf acht kinderen hebben

en dan nog inwoning van een jong stel...

in een standaard eengezinswoning

uit die tijd.

Ga daar maar eens aan staan.

Hoe mooi het allemaal klinkt...

de ontdekking van mijn bestaan

ging niet met vreugde en blijdschap gepaard.

Maar met verdriet, angst, ontsteltenis, boosheid,

 schande en schaamte.

Woorden doen er toe...

...zelfs in de moederschoot.

Mijn moeder moest schuld belijden...

... voor in de kerk.

Dat neem ik niemand kwalijk...

... dat ging zo in die tijd.

Maar daar vind ik wel wat van...

...wie zonder zonde is...

Deze week zag ik deel 2 van 

 Dossier Afgestaan.

Wat een heftige en ontroerende verhalen.

Het deed mij opnieuw beseffen 

hoeveel geluk ik heb gehad.

Er mogen zijn.

Opgroeien bij lieve ouders.

Een opa en oma

die hen ondersteunden

en mij altijd liefdevol hebben behandeld.

Diepe... diepe dankbaarheid....

XXX