Vandaag een blog over de verhuizing
van mijn vader en stiefmoeder.
Dit blogje is vooral een herinnering voor mijzelf.
Vanaf morgen hoop ik weer
een ouderwerts handwerkblogje te schrijven.
~~~
Pffff....
ik heb er vijf hele drukke dagen op zitten.
Maar de verhuizing is een feit...
de oudjes zitten op hun nieuwe plek
en hebben het er tot nu toe erg naar hun zin.
Op maandag vertrekken ze
veel eerder dan gepland naar de nieuwe lokatie.
Mijn stiefzusje stuurt een berichtje
dat ze al onderweg zijn.
Ik ben net klaar met wat inkopen
voor het nieuwe appartement
en dacht nog tijd te hebben
om daar te stofzuigen.
Terwijl ik op mijn fiets spring
zie ik een OV+ bus bij het winkelcentrum voorbij rijden...
... het zal toch niet....
Gelukkig is het maar een klein eindje op de fiets
en wanneer ik bij het verpleeghuis aankom
rijdt daar net een OV+ bus weg.
De lift laat op zich wachten
en ik besluit de trap te nemen.
De kans is groot
dat mijn vader en mijn stiefmoeder
net met de lift omhoog zijn gegaan.
En ja hoor... boven gekomen zie ik ze.
Nieuwsgierig naar hun nieuwe plek
hadden ze bedacht dat ze alvast wel even konden kijken.
Dat er niemand is om ze te verwelkomen...
daar hebben ze helemaal geen last van.
Mijn vader krijgt zijn tag
en opent met een grote glimlach zelf de deur...
Nieuwsgierig worden de kamers bekeken...
... en goedgekeurd...
...*Ü*...
De jassen gaan uit en mijn vader
kan eindelijk weer in zijn eigen stoel zitten...
twee dagen heeft hij hem moeten missen.
Net op dat moment komt er een dame vragen
of ze zin hebben in een bakje koffie en wat fruit.
...een super timing...
... Ü...
Tegen de middag zijn ze allebei
zichtbaar vermoeid en is het tijd voor hun middagslaapje.
Mijn stiefbroer en -zus hebben ondertussen
de laatste spullen uit het appartement gebracht.
Ik ben opgelucht dat de oudjes er zijn...
nu kan ik alles administratief afhandelen
en zeg als eerste de huur op van het oude appartement.
Het is een juridisch verhaal...
... wanneer er met mijn stiefmoeder iets zou zijn gebeurd
voor het intakegesprek zou mijn vader
terug moeten naar zijn oude plek.
De rest van de middag pakt mijn zusje
nog wat dozen uit.
Mijn zusje en stiefzusje zijn kanjers in het
uitpakken en inrichten.
Mijn jongste dochter heeft zaterdag
drie meter aan PAX kasten op de slaapkamer in elkaar gezet.
Het kastensysteem heeft ook minder diepe elementen
waardoor we om een uitspringende pilaar heen kunnen bouwen
en de kastenwand aan de voorkant mooi aansluit.
De mannen hebben onder het toeziend oog
en met hulp van mijn stiefzusje zaterdag
de spullen verhuisd.
Ik heb vooral veel schoon gemaakt....
... gezorgd dat er met de wensen van de oudjes
rekening wordt gehouden...
...voor de catering gezorgd...
en allerlei zaken op de achtergrond geregeld.
Omdat ze telefonisch nog niet bereikbaar zijn...
ga ik maandagavond nog even bij ze langs.
Het lijkt mij niet fijn om op een nieuwe plek te zitten
en geen kontakt te kunnen maken met de buitenwereld.
De mobiel van mijn vader
is namelijk op de dag voor de verhuizing
zoek geraakt en nog niet gevonden.
Ze moeten niet het gevoel hebben
dat ze aan hun lot zijn overgelaten.
Als ik daar aan kom is er wat commotie...
... de medicijnen die mijn stiefmoeder 's avonds moet innemen
zijn onvindbaar.
Ik weet dat mijn stiefzusje ze zelf heeft overhandigd
aan de waarnemend teamleidster
omdat ik daar bij was.
Net nadat ik mijn stiefzusje heb gebeld
om te vragen hoe de medicatie er uitziet en heet
komt de zorgmedewerker opgelucht binnenlopen.
Ze lagen wel in de medicijnkar
... maar het was administratief nog niet verwerkt.
Daarna drinken we samen nog een bakje koffie
en luister ik vooral.
De opstart problemen met medicatie
zijn er ook de volgende dag.
Er lijkt weer wat te ontbreken.
Ik sms mijn stiefzusje
en ze komt in haar middagpauze even binnen wippen.
Ze werkt bij dezelfde organisatie
en besluit eigenhandig op onderzoek te gaan.
Het vermiste doosje
lijkt ook nu in de medicijnkar te liggen
maar zonder vermelding van een naam.
Wanneer ik tegen vijf uur naar huis ga
zie ik een zorgmedewerker en overleg nog
iets met haar.
Ze is blij dat ik haar aanspreek want ze heeft nog
een inhoudelijke vraag over de medicatie voor mijn stiefmoeder.
We lopen samen even naar het appartement
maar helaas geven de papieren van de apotheek
en het zorgplan niet het gehoopte antwoord.
Ik besluit de huisarts te bellen...
leg de assistente het verhaal uit
en de zorgmedewerker krijgt de gewenste informatie.
Over de zorgmedewerkers en de geleverde zorg
zijn wij tot nu toe meer dan tevreden.
Op administratief en organisatorisch gebied
zijn er best veel verbeterpunten.
Het is geen onwil.
De zorgmedewerkers doen hun best.
Maar wanneer de werkdruk steeds meer toeneemt
komt er vanzelf zand tussen de radertjes
waardoor het allemaal wat stroever gaat.
De oudjes zelf vinden het een fijne plek
en dat is het ook.
~~~
6 opmerkingen:
Wat een drukke, ingewikkelde, maar ook mooie dagen...
Zo fijn dat alles goed gaat, je vader en stiefmoeder het naar hun zin hebben, dat iedereen helpt, van goede wil is en dat het uiteindelijk toch allemaal weer op zijn pootjes terecht komt.
Maar ook verdrietig, een volgende fase, afscheid nemen, opschuiven, maar ook genieten van wat er gelukkig nog is, van de tijd met elkaar en dat je dit samen kunt doen.
Mooi dat je het op je blog zet. Niet alleen voor jezelf, ook voor anderen in vergelijkbare fases.
Een dankbare en vermoeiende tijd. Hopelijk vormt het nieuwe fundament zich weer de komende periode. Dan ontstaat er vanzelf ook weer tijd en rust voor wat handwerksteekjes!
it is so good that your siblings are working with you on this - all together. I hope the parents will be happy in their new place with help right there for medical. It was a long day I am sure.
Drukke dagen zijn dat geweest met veel geregel maar zo te lezen is het goed gegaan en kunnen jullie met een gerust gevoel het wat rustiger aandoen. Ik wens de ouders nog een hele fijne tijd toe in hun nieuwe onderkomen dan zal het voor jullie ook fijn zijn om naar toe te gaan.
Groeten
Marga
Hej Willeke,
Het is een heel geregel allemaal.
Fijn dat het nu zo goed als klaar is en dat ze soepeltjes naar hun nieuwe plek zijn gegaan.
Ik wens ze daar nog veel mooie jaren toe.
Lieve groet Willy
Ooo, ik lees dit met tranen in mijn ogen, ik herken zó veel. Pas op, zeker ook de blijdschap en dankbaarheid dat het kán, dat deze mogelijkheid er ís. Maar het voortdurend aan moeten staan en de kleine dingen oplossen. Een goede relatie met de zorgmedewerkers is zó belangrijk, mijn zusjes en ik nemen ze ook veel werk uit handen, we wéten hoe druk ze zijn. Maar soms zijn er ook wel irritaties ( als in "tjonge, regel het dan een keer góed, maak er melding van, noteer het, zodat we het niet iedere dag opnieuw weer moeten uitleggen"). Dat telkens aan moeten staan vind ik het zware, maar het dankbare dat het mogelijk is, overheerst.
En nu weer even meer tijd voor je handwerkjes en borduurtjes en floss tubes.
@ Marion, dat aanstaande valt mij nu al zwaar. Ruim twee weken bijna non-stop voor ze bezig geweest. Daarom heb ik dit weekend iom de anderen "vrij" gekregen. Maandag is er weer een nieuwe dag.
Maar het is inderdaad fijn dat ze deze plek hebben. Fijn dat er goed op ze wordt gelet. De zorgmedewerkers zijn allemaal welwillend en vriendelijk.
Een reactie posten